سرپرست دانشگاه آزاد اسلامی گفت:

دهه چهارم فعالیت دانشگاه آزاد اسلامی، دهه توسعه کیفی این دانشگاه است که برای آن برنامه هایی در دستور کار داریم.
به گزارش خبرنگار واحد مرکزی خبر، حمید میرزاده در نشستی خبری تصریح کرد: منافع دانشگاه بر همه چیز ارجحیت دارد و برای تعامل، هم افزایی، همفکری، هم اندیشی، همکاری و همدلی با همه افرادی که دوستدار علم، دانش و فناوری هستند به دانشگاه آزاد اسلامی آمده ام.
وی افزود: دست دوستی و نیاز خود را برای توسعه علمی کشور و مشارکت فزاینده در تولید علم جهانی و برطرف کردن نیازهای کشور به سوی همه دلسوزان، فرهیختگان و جامعه علمی و فرهنگی کشور دراز می کنم. سرپرست دانشگاه آزاد اسلامی با بیان این که این دانشگاه به عنوان امانت مردم در دست ماست و باید امانت دار باشیم، اضافه کرد: سوابق30سال فعالیت بنده در مسئولیت های مختلف نشان می دهد که همواره مدیری مستقل بوده ام و وام دار هیچ حزب و گروه سیاسی خاصی نیستم.
میرزاده در ادامه گفت: روش های من و همکارانم در دانشگاه آزاد اسلامی بر اساس شفافیت، صداقت، پرهیز از افراط و تفریط، حرکت در چارچوب سیاست های کلی نظام و رهنمودهای مقام معظم رهبری است.
وی گفت: همکاری با دولت تدبیر و امید جزو اصول کاری مدیریت جدید دانشگاه آزاد اسلامی است.
میرزاده با تشکر از فعالیت ها و تلاش های آقایان جاسبی و دانشجو (رؤسای سابق دانشگاه آزاد اسلامی) گفت: برای مشورت و استفاده از تجارب مفید این افراد آمادگی دارم.
وی افزود: دانشگاه آزاد اسلامی باید محیطی علمی باشد نه وجه المصالحه جریان های سیاسی و ما برای رسیدن به این نقطه از همه ظرفیت های شایسته با هر گرایش سیاسی استفاده خواهیم کرد.
سرپرست دانشگاه آزاد اسلامی گفت: کیفیت علمی دانشگاه آزاد اسلامی باید افزایش یابد و این اصلی مهم در تصمیمات مدیریت دانشگاه خواهد بود.
میرزاده افزود: در انتخاب مدیران دانشگاه،‌ توانمندی های علمی ارجحیت دارد و گرایش های سیاسی، مورد نظر نیست.
وی گفت: از همه افراد توانمند استفاده خواهیم کرد و درهای دانشگاه آزاد اسلامی در همه مناطق و واحدها بر روی استادان داخلی و خارجی برای همکاری باز است.
میرزاده افزود: تلاش داریم از همکاری بانوان دانشمند در سطوح بالای مدیریتی دانشگاه آزاد استفاده کنیم.

شیطان)بعد ازگناه>به مامیگه"حالا غمت نباشه وقت براتوبه زیاده"(یعنی میخواد ما رو غافل کنه که توبه رو به تأخیر بندازیم تا کم کم پیر بشیم وکل زندگیمون به گناه گذشته باشه)ــــ>پاتَک(ضدحمله)ما اینه که بعد ازانجام کارحرام و گناه،مرتب استغفار وتوبه کنیم.البته سعی کنیم اون گناه رو انجام ندیم ولی اگه از دستمون دررفت و انجام دادیم،لااقل ساکت نشینیم واستغفارکنیم.

سوم)عملیات شیطان ملعون برای سختی ها و مصیبت ها:

1)قبل ازآن>ما رو گول میزنه تااز خدا توقع های بیجاداشته باشیم وبگیم"چرا هرچی سختیه سر من میادو...؟"ــــ>بایدتمرین کنیم تاورزیده ومحکم بشیم وسختی ها رو براخودمون خیلی سخت وطاقت فرساندونیم مثلاً خداوند حضرت زینب(س)رو از همون اوایل زندگی(حدود4سالگ ی)سختی داد تابزرگی همه نزدیکانش رو ازدست میده خیلی بهش فشارنیاد.تازه بگه"جززیبایی ندیدم".

یکی ازراه هایی که میتونیم تمرین کنیم تاموقع سختی هاکم نیاریم اینه که از همون بچگی صدقه بدیم که راحت بتونیم از پولمون بگذریم و بهش وابسته نشیم وکم کم یادبگیریم از جونمون هم بگذریم واگه نیاز بود بریم شهید بشیم.

شیطون لعنتی دوس داره ما لوس ونازنازی بار بیایم که نتونیم سختی ها رو تحمل کنیم ولی ماباید یادبگیریم بریم تو شکم مشکلات وزود از پا درنیایم وخسته نشیم تادرجنگ آخرالزمان یادبگیریم چه جورکار کنیم و زودی نزنیم زیر همه چی.یعنی جوری محکم شده باشیم که اگه امام زمان(ع)خواستند ما رو فرمانده لشکر خودشون بذارن تواناییش رو داشته باشیم.

2)هنگام مصیبت وسختی>کاری میکنه که ما داد و هوار راه بندازیم وبی صبری کنیم ــــ>پاتکش اینه که بایدصبر پیشه کنیم و تحمل کنیم وزود از پا درنیایم.

3)بعد از مصیبت>کاری میکنه که ما خدا رو محاکمه کنیم و شکایت کنیم و او رو مقصر همه چی بدونیم و بگیم"خدا مگه من بنده ت نبودم پس چرا این بلا رو سرم اوردی و..."ــــ>پاتکش اینه که نه تنها خدا رو محاکمه نکنیم بلکه پیوسته او رو شکر کنیم.

در بالا9نوع حمله شیطان و راه حل هاشون گفته شد.امیدوارم این موارد به دردتون بخورن.مخصوصاً اونایی که از خدا ناراضین و او رو مقصر میدونن!

اللّهمّ صلّ علی محمّد وآل محمّد وعجّل فرجهم

میلاد هشتمین خورشید ولایت مبارک باد.

«تربيت» از جمله مسائل مهمى است كه از ديرباز توجه معلمان و متولّيان آموزش و پروش را به خود مشغول ساخته است. در هر دوره‏اى دانشمندان و متفكران درباره تربيت، فعاليت‏هاى علمى و عملى داشته و در اين زمينه، نظرات كاربردى مهمى ارائه داده‏اند. در منابع اسلامى (قرآن و روايات) بيش از هر امرى، مسئله تربيت و سازندگى انسان به چشم مى‏خورد. رشد معنوى انسان و رسيدن او به كمالات، از مهم‏ترين برنامه‏هاى انبيا و كتاب‏هاى آسمانى بوده است. در اين مقاله، به «اميد» به عنوان يكى از عوامل مهم در تربيت انسان از ديدگاه قرآن و نقش سازنده آن اشاره مى‏شود.

«اميد» يك حالت روحى و روانى و برانگيزاننده انسان به كار و فعاليت است. به طور طبيعى، انگيزه بشر در كارهاى اختيارى اميد به نفع يا ترس از زيان است. در واقع، خوف و رجا به منزله نيروى اجرايى براى حركت بوده، عامل مستقيم تلاش‏ها و رفتارهاى انسانى است.

به مثال ذيل توجه كنيد: مردى در بيابانِ پر از برف و يخ قطب شمال، راه خود را گم كرده است. او مى‏داند در نقطه دورى پناهگاهى وجود دارد و بايد خود را به آن برساند. تمام سعى خويش را به كار مى‏بندد تا به آن پناهگاه برسد. اگر اين فرد بسيار خسته و سرمازده باشد، دوست دارد روى زمين دراز بكشد و استراحت كند، ولى مى‏داند در اين صورت به خواب مى‏رود و خواهد مرد. اميد، او را به حركت وامى‏دارد تا به هدف خويش برسد.

اميد، كه از معرفت و شناخت نسبت به مبدأ و معاد حاصل مى‏شود، اساس همه تلاش‏هاى مفيد و پرثمر انسانى و نيز منشأ اصلاح امور در جامعه و رسيدن شخص به سعادت ابدى است؛ همان‏گونه كه نااميدى و قطع اميد نسبت به خدا و روز قيامت منشأ فسادها و تبه‏كارى‏ها و منتهى شدن كار انسان به شقاوت ابدى است.(1) همين كه انسان به آينده‏اى روشن اميد داشته باشد، احساس نيكو و حالتى شاد به وى دست داده، باعث نشاط وى مى‏شود و در او انگيزه كار و تلاش ايجاد شده، او را به فعاليت‏هاى صحيح زندگى وادار مى‏كند.(2)

هميشه خردمند اميدوار

نبيند بجز شادى از روزگار.

اميد در قرآن

مسئله اميد در فرهنگ اسلامى مطرح شده است. قرآن براى تشويق و ترغيب انسان به كارهاى شايسته، بهره فراوانى از اميد برده است. در ذيل، به چند آيه در اين زمينه اشاره مى‏شود:

خداوند نسبت به ديدار خود اميد مى‏دهد:

ـ «مَن كَانَ يَرْجُوا لِقَاء اللّهِ فَإِنَّ أَجَلَ اللّهِ لاَتٍ وَ هُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ»(عنكبوت: 5)، كسى كه به ديدار خداوند اميد دارد [بداند كه] اجل [او از سوى [خدا آمدنى است و اوست شنواى دانا.

اميدواران به لقاى الهى، كه همان مؤمنان هستند، بايد بدانند كه ملاقات با خداوند، وعده‏اى حتمى و قطعى از طرف پروردگار است، مرگ نيز پلى است كه بايد براى آن آمادگى داشت. بنابراين، لازم است اميدواران به تلاش و فعاليت روى آورند تا با سربلندى به لقاى پروردگارشان برسند.

اگر اميد در دل انسان وجود داشته باشد، منشأ اثر خواهد شد. نشانه بارز اميد به خداوند و روز قيامت، انجام عمل شايسته است. قرآن مى‏فرمايد:

ـ «... فَمَن كَانَ يَرْجُوا لِقَاء رَبِّهِ فَلْيَعْمَلْ عَمَلاً صَالِحا وَلاَ يُشْرِكْ بِعِبَادَةِ رَبِّهِ أَحَدا» (كهف: 110)؛ هر كس اميد به لقاى پروردگارش (روز قيامت) دارد، بايد عمل صالح بجاى آورد و كسى را در عبادت پروردگارش شريك نسازد.

پس تنها راه رسيدن به رضايت خداوند و پاداش‏هاى وى، كارهاى شايسته و پرستش خالصانه اوست. تا وقتى اخلاص و انگيزه الهى در عمل انسان نباشد رنگ عمل صالح به خود نمى‏گيرد. كسى كه عمل شايسته ندارد، نبايد به رحمت و آمرزش خدا اميد داشته باشد.

شخصى به امام صادق عليه‏السلام عرض كرد: عده‏اى از ياران شما مرتكب گناه شده، مى‏گويند: ما اميد [به لطف و بخشش خدا[ داريم. امام فرمود: «دروغ مى‏گويند؛ آنان پيرو ما نيستند، گروهى‏اند كه آرزوهاى [بى‏پايه] بر آنان غلبه يافته است. هر كس به چيزى اميد دارد براى آن كار و فعاليت مى‏كند، و هر كس از چيزى بترسد از آن فرار مى‏كند.»(3)

حضرت على عليه‏السلام مى‏فرمايد: «از كسانى مباش كه بدون عمل شايسته، به آخرت اميد دارند، و توبه را با آرزوهاى دراز به تأخير مى‏اندازند.»(4)

باور به معاد، حتى در حد اميد، اهرمى كارامد در گرايش به عمل است و در تنظيم زندگى سالم و تصحيح رفتارها و باورهاى انسان نقش مهم دارد.

در آيه ديگرى خداوند مى‏فرمايد:

ـ «إِنَّ الَّذينَ آمَنُواْ وَ الَّذينَ هَاجَرُواْ وَ جَاهَدُواْ فِى سَبيلِ اللّهِ أُوْلئِكَ يَرْجُونَ رَحْمَتَ اللّهِ وَ اللّهُ غَفُورٌ رَّحِيمٌ» (بقره: 218)؛ آنان كه ايمان آورده‏اند و كسانى كه هجرت نموده و در راه خدا جهاد كرده‏اند، آنان به رحمت خدا اميدوارند، و خداوند آمرزنده مهربان است.

در آيه مزبور، اميدوارى مؤمنان و مهاجرانِ مجاهد به رحمت خدا ذكر گرديده است. هرچند اميد حالتى روانى است، ولى آثار آن در عمل آشكار مى‏گردد. در واقع، آنان كه در راه خدا هجرت و جهاد مى‏كنند، مى‏توانند ادعاى اميد به رحمت الهى داشته باشند.

چنان دارم اميد از لطف يزدان

كه زايل گردد از من ناتوانى.

ايجاد اميد با توبه و شفاعت

انسان موجودى ضعيف بوده و در تمام مراحل زندگى نيازمند عنايت الهى است. نفس آدمى مؤثرترين عامل در انحطاط يا ارتقاى اوست. بيشتر مردم مرتكب لغزش‏ها و نافرمانى خدا شده، در مبارزه با نفس شكست مى‏خورند و در اين هنگام است كه نااميدى به سراغ آنان آمده، حركت قهقرايى در پيش مى‏گيرند و براى هميشه از رستگارى و رسيدن به كمالات انسانى مأيوس مى‏گردند. وقتى انسان راه بازگشت را به روى خويش مسدود مى‏بيند، حاضر به تجديدنظر در رفتار خود نيست و با توجه به تيرگىِ افق آينده‏اش، به هر سركشى و طغيانى دست مى‏زند. تجسّم اعمال زشت و سنگينى آن‏ها، همانند كابوسى وحشتناك بر روح انسان سايه مى‏افكند و او را دچار اضطراب و فشار روانى مى‏گرداند و بسا ممكن است تبديل به افسردگى شود.

خداوند با عنايتى كه به بندگان خويش دارد، راهى براى آنان قرار داده است تا هر قدر هم آلوده به گناه و نافرمانىِ حق باشند، راه نجات برايشان فراهم و امكان جبران مهيّا باشد؛ توبه و بازگشت به سوى پروردگار راهى است كه خدا در برابر انسان‏ها قرار داده است تا از يأس و نوميدى بپرهيزند و بدانند آفريدگارشان پذيرنده افراد عاصى است. آيات توبه(5) نشان‏دهنده رحمت الهى نسبت به تمام بندگان هستند؛ چنان‏كه هر كس با هر گناهى، اگر به طور حقيقى به سوى پروردگارش رود، با آغوش باز پذيراى او خواهد بود و گناهانش را مى‏آمرزد.

اگر افراد مجرم در برنامه‏هاى غلط خود تجديدنظر كنند، راه نجات برايشان باز است و از بيراهه به راه باز مى‏گردند. در قوانين كيفرى كشورها، قانونى به نام «عفو مجرمان بزرگ و زندانيانِ محكوم به حبس ابد، در صورت پشيمانى از جنايات گذشته» وجود دارد تا روزنه اميدى به زندگى براى آنان باشد. اميد به زندگى براى اين نوع زندانيان، مايه نشاط است تا حتى در زندان هم مشغول كار و فعاليت شوند و پس از رهايى، از دسترنج خود بهره ببرند. اگر چنين اميدى نباشد، نه نتها آنان هيچ‏گونه تلاشى انجام نمى‏دهند، بلكه در زندان دست به هر جنايتى مى‏زنند.

احساس گناه يكى از عوامل اضطراب و افسردگى و مايه خستگى روح انسان است كه باعث سرخوردگى در زندگى او مى‏شود. فرد گنه‏كار احساس پوچى مى‏كند و انگيزه ادامه زندگى را از دست مى‏دهد و اين موجب نااميدى در او مى‏شود.(6) فردى كه براى خود آينده‏اى مبهم و تاريك ترسيم كرده است و وضعيت خود را نامشخص مى‏داند، و يا در انتظار عذاب الهى پس از مرگ نشسته است، نااميدى به سراغش مى‏آيد و او را دچار فشارهاى روانى و اضطراب مى‏سازد. اما اگر بداند كه آمرزش الهى نصيب او خواهد شد، اميد در او ايجاد شده، تلاش خويش را به كار مى‏بندد تا مرتكب گناه نشود و اگر در صورت غفلت، مرتكب نافرمانى الهى شد، مأيوس نمى‏گردد.